XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
(...): zentzu honetan hizkerak,
Hizkeraren eta uraren izakerea bautismala da, hau da: gauza, pertsona eta erakundeei izen eta estatuto barria emotea.
Ez da harritzekoa mitologia batzutan
Jami islamiar mistikoarentzat ura
Itun Zaharrean bertan, Jainkoaren espiritu gizonezko-andrazkoa uren gainera makurtzen da, holan bere izakerea materialdurik eta ugalkor edo sortzaile izatea lorturik.
Delfos-eko Pitiak berak Kastaliako uretan hartzen eban bere iturria orakuluetarako; gaur egun eginkizun honi sinboliko edo poietiko esango geunskio.
Espiritutik (eguzkia) uretarako (ilargia) mogimendu bikoitza aipatu geinke hemen, sortzeko, eta ilargi uretatik eguzkira, lurrunduz edo sublimatuz; Cirlot-entzat ura eta haize-suaren arteko zirkulazio mogimendua da, hau da: ama-seme (ilargia) gaitik aita-ar eguzki gaira (arrazoia).
Uretan euretan sinbolizaturiko oinarri inmanente bikoitzaren aurrean gagoz: batzutan emetzat harturik, ura-ispilu, ilargi lakuaren eran, besteetan artzat hartuta ozeanoko bisdun uren eran.
Uren barruko
Sigi-saga honetan, urak bizitzea eta heriotzea deskribatzen ditue, mogikortasun hutsa eta bere potxingotzea, gozotasuna eta gaztasuna, goia eta behea, baietza eta ezetza.
Alkar baturiko ikuspegion ondoan, jatorrizko ama edo emasabel urak (ozeanoak eta itxasoak) ur-aita mogitzaileak (ibaiak) bihurtzen dira, ur-ahiztak (ibai-adarrak) eta seme-alabak (iturriak).
Argi dago lehenengo izakerea (
Urak, esandako eran, beti lortzen dabe jatorrizko esangura sortzaile genesiako eta ugaltzailea holan bilakatzea genesieran adierazorik: (...).